Sinds een jaar of twee werk ik met tussenpozen aan een vrije animatie, met pen op papier. Aanleiding was
een muziekstuk van een Wit-Russische muzikante, en onderwerp is het wegvallen van de grenzen tussen
Oost- en West-Europa. Er is de afgelopen twintig jaar veel veranderd, hoewel het minst in Wit-Rusland.
Terwijl ik bezig was aan ABplusC ontving ik een uitnodiging om een korte animatie, zonder geluid, in te
sturen voor Going Underground, een festival dat zich afspeelt op de Berliner Fenster (beeldschermen in
de Berlijnse U-bahn) in een samenwerking met Interfilm. Speciaal vanwege het 20-jarig jubileum van de
val van de Muur was er een extra categorie voor films over die gebeurtenis en dus besloot ik, omdat ik al
wat scènes gereed had waarin de Muur een rol speelde, een poging te wagen. Met hulp van Tobias Wie-
czorek, die een gedicht in het Duits schreef, monteerde ik de scènes tot een film van 77 sekonden (de li-
miet was 90 sekonden) over het feit dat het ik het belang van 1989 pas met terugwerkende kracht besefte.
Mijn generatie wist niet beter dan dat de Muur bestond, en was -mijns inziens- meer onder de indruk
van de opwinding onder de volwassenen dan van de Muur zelf. Dat die omver gehaald werd leek logisch:
hij bracht immers niets dan ellende. Opgeruimd staat netjes.
Mijn inzending werd geselecteerd en was enkele dagen in de Berlijnse U-bahn te zien, iets wat voor mij
van grote symbolische waarde was. Op 15 september 2009 reisde ik naar de Duitse hoofdstad om het
met eigen ogen te zien.